wszystko psach: lutego 2013

czwartek, 28 lutego 2013

Owczarek kaukaski w wykazie psów agresywnych

<h2>Owczarek kaukaski w wykazie psów agresywnych</h2>
Autorem artykułu jest Jacek Fistaszek
 
W Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2003 roku dotyczącego wykazu ras psów uznawanych za agresywne na liście znalazło się ich kilkanaście. Owczarek kaukaski jest jedną z ras, która znalazła się w rejestrze.
W Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2003 roku dotyczącego wykazu ras psów uznawanych za agresywne na liście znalazło się ich kilkanaście. Prawo kładzie obowiązek posiadania zezwolenia organu gminy do hodowli lub utrzymania ich przedstawicieli. Owczarek kaukaski nie jest jedynym psem należącym do sekcji molosowatych, który został uwzględniony w rejestrze. Obecność tych psów w wykazie nie powinna kojarzyć się potencjalnym właścicielom jedynie z trudnościami w nabyciu tych zwierząt, ale z obowiązkiem i odpowiedzialnością za ich wychowanie.
<a href="http://www.morusek.pl/ogloszenia/polska/psy-sprzedam-psa-owczarek-kaukaski/0/" target="_blank">Owczarek kaukaski</a> podobnie jak równie sympatycznie i uroczo wyglądający akbash dog pochodzący z Turcji czy moskiewski stróżujący nie budzi u ludzi lęku ani obaw. Psy tej starej rasy potrafią być zrównoważone, czujne i stanowcze. Trzeba jednak wiedzieć, że często przejawiają skłonność do dominacji oraz dzięki silnie rozwiniętemu poczuciu terytorializmu nie tolerują intruzów, bywają nieufne wobec obcych. Nieumiejętnie prowadzony owczarek kaukaski łatwo może zacząć przejawiać agresywną naturę. Stąd wielu hodowców odradza niedoświadczonym opiekunom wybór przedstawicieli tej wspaniałej rasy niezależnych psów.
Ciężka, zwarta budowa ciała, silnie umięśniona sylwetka sprawiają, że <a href="http://www.psy.elk.pl/rasypsow/211,opis-rasy-owczarek-kaukaski.htm" target="_blank">owczarek kaukaski</a> nadaje się także dzięki posturze do pełnienia roli stróża i wykorzystania go w celach obronnych. Dużą zaletą jest jego zamiłowanie do przebywania na dworze oraz odporność na niesprzyjające, srogie warunki atmosferyczne. Posiada również niezwykle pożądany u stróży domu atut w postaci braku zbędnej hałaśliwości i namolnego ujadanie. I co ważne dla wielu opiekunów, dla rodziny psy potrafią być bardzo przyjacielskie oraz miłe.
Owczarek kaukaski jest rasą, która z pewnością wymaga więcej czasu i cierpliwości w tresurze. Wybierając jej przedstawiciela na swego towarzysza należy wiedzieć, że najczęściej respektuje tylko jednego, uznanego przez nich pana. Jeśli chodzi o pozostałych domowników godzi się ich tolerować, pozwalając na głaskanie i zabawę, ale nie słucha żadnych poleceń wydawanych przez nich.
 
---
<a href="http://www.nakazdytemat.com.pl" target="_blank">Artykuły na każdy temat</a>

Artykuł pochodzi z serwisu
<a href="http://artelis.pl/artykuly/19213/owczarek-kaukaski-w-wykazie-psow-agresywnych">www.Artelis.pl</a>

Strzyżenie psa - podstawowe informacje

<h2>Strzyżenie psa - podstawowe informacje</h2>
Autorem artykułu jest Aleksander Kosma
 
Podstawowe informacje dla właścicieli czworonogów na temat strzyżenia psa. Co powinien wiedzieć każdy nowoczesny posiadacz psa? Jak przygototować naszego pupila do tego zabiegu? 
Strzyżenie psa - Dog grooming W obecnych czasach posiadanie psa stało się integralną częścią życia współczesnego człowieka. Wielu właścicieli psów uważa, że <a href="http://strzyzenie-psa.blogspot.com/" target="_blank">strzyżenia psa</a> to zwykła prosta mechaniczna czynność. Niewielu jednak rozumie, że strzyżenie psiej sierści czy przycinanie pazurów nie jest taką prostą sprawą. Dlatego osoby niedoświadczone zdecydowanie powinny udać się do salonu, gdyż można niepotrzebnie narazić naszego pupila na cierpienie i stres a przy okazji oszpecić jego wygląd. W Polsce <a href="http://strzyzenie-psa.blogspot.com/" target="_blank">strzyżenie psów</a> traktowane jest „po macoszemu" i na razie salony „Psich piękności" znajdują się głównie we większych miastach. Najbardziej popularny i ceniony salon strzyżenia psów znajduję się w Łodzi u pani Ewy Grabowskiej. Tam też można nauczyć się zawodu profesjonalnego „groomera" [czytaj grumera, bo tak z języka angielskiego nazywa się profesjonalny „fryzjer do psów". Dog Grooming jest zawodem, który z pewnością będzie się dalej dynamicznie rozwijać i przyciągać coraz większą klientelę. Dobrze utrzymana psia sierść ochrania go nie tylko od zimna, przegrzania czy oparzeń słonecznych, ale jest także swoistym żywym psim „ubraniem". W przeciwieństwie do człowieka pies nie może jednak z dnia na dzień zmienić swojej sierści. Dlatego tak istotne jest dla właścicieli czworonogów, aby należycie dbali o jej stan i wygląd. Przycinanie sierści czy obcinanie paznokci musi być prowadzone w sposób fachowy i ostrożny, aby uniknąć obrażeń skóry. Strzyżenie należy dostosować do rasy psa. Nie obcina się takich ras jak: labradory, huski, owczarki niemieckie, fox teriery, owczarki belgijskie dobermany, rotweillery, ratlerki. Strzyże się te rasy, które tego wymagają - czyli psy z długą i obfitą sierścią.
Jeśli sierść nie jest prawidłowo i systematycznie obcinana i wyczesywana, może to doprowadzić do skołtunienia sierści i nagromadzenia gniazd kurzu. Taki stan oraz brak dopływu powietrza jest doskonałym środowiskiem do rozwoju pasożytów, co w konsekwencją doprowadzi to do rozwoju chorób skórnych.
.<img alt="Strzyżenie psa" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhd1jYuFv5Z01a_fR6uXM7c_hSGhCsjby-M-uJxqGhIK8xwIY-jO1Bl0BFu7WkpgodPOP12Nw5PYGghMf792U9ljipqUqfB0tffGHciBwIh3e1wKgeMy9b3yj8Knyl9mqW4cE2BV60zoPk/s400/Dog+grooming.bmp" width="341" height="260" />
Pamiętajmy również, że w okresie występowania niskich temperatur, szczególnie w zimie, wczesną wiosną czy późną jesienią należy unikać zbyt krótkiego obcinania psa. Zbyt krótkie przystrzyżony mogą narazić naszego ulubieńca na odmrożenie, co w konsekwencji może doprowadzić do uszkodzenia tkanki skórnej, a nawet do krwawienia. Właściciele zwierząt domowych powinni zrezygnować ze strzyżenia sierści czy obcinania pazurów, gdy zwierzę nie jest w dobrym stanie zdrowotnym. Należy z tym odczekać, aż pies będzie w dobrej kondycji psychicznej i fizycznej.
Oto kilka pożytecznych porad dla właścicieli psów, które wymagają przystrzyżyn.
1.Należy przyzwyczajać psa od szczeniaka do następujących ćwiczeń: Czesanie psa przy pomocy szczotki i grzebienia. Stawianie psa na stole i nagradzanie za spokojne i nieruchome stanie. Podnoszenia i masowanie łap, masowania opuszków i skóry między pazurami. Delikatnego dotykania zębów i dziąseł. Masowanie uszu, a w razie pojawienia się kurzu przemywania wacikiem z płynem do uszu, Przemywania okolic oczu przeznaczanym do tego preparatem Przyzwyczajać psa do kąpieli w wannie lub brodziku, gdyż przed strzyżeniem należy go wykąpać. W czasie, gdy pies leży na grzbiecie czy boku masuj delikatnie brzuch i klatkę piersiową.
Powyższe ćwiczenia nie powinny denerwować psa. Powinny być prowadzone w formie zabawy w atmosferze zaufania i spokoju. Jeżeli pies zacznie się denerwować należy natychmiast przerwać ćwiczenia i wrócić do nich później. Nic na siłę, bo może to przynieść odwrotne skutki. Jeżeli masz problemy „wychowawcze" z swoim czworonogiem, to polecam książkę-ebooka specjalisty w tej dziedzinie Wojciecha Szymańskiego pod tytułem „Jak wychować psa". Darmowy ebook fragment] można pobrać <a href="http://zlotemysli.pl/aleksander1962,artelis/publication/show/6319/Jak-wychowac-psa.html" target="_blank">TUTAJ.</a>
Zapraszam do lektury.
---
Aleksander KOS

Artykuł pochodzi z serwisu
<a href="http://artelis.pl/artykuly/13724/strzyzenie-psa-podstawowe-informacje">www.Artelis.pl</a>

Dog Canario Hodowla - geneza rasy

<h2>Dog Canario Hodowla - geneza rasy</h2>
Autorem artykułu jest miwa
 
Dogo Canario to rasa psów, która powstała ze skrzyżowania ras pierwotnych Bardino i Majorero w XVI - XVII wieku, które żyły na Wyspach Kanaryjskich. Psy te zostały przywiezione przez hiszpańskich najeźdźców
<a href="http://www.mirdog-canario.pl" target="_self">Dogo Canario</a> to rasa psów, która powstała ze skrzyżowania ras pierwotnych Bardino i Majorero w XVI - XVII wieku, które żyły na Wyspach Kanaryjskich. Psy te zostały przywiezione przez hiszpańskich najeźdźców. Dog kanaryjski od samego początku był szkolony do pilnowania stad owiec oraz bydła, ponieważ ich charakter czy temperament był nieprzeciętny. Odznaczały się również dużą siłą a także inteligencją. Psy te zyskały na popularności w XIX - XX wieku, gdy również popularne stały się walki psów. W pierwszej połowie wieku XX zakazano walk psów na wyspach dlatego też <a href="http://www.mirdog-canario.pl" target="_blank">hodowla Dogo Canario</a> traciła na popularności, aż w końcu popadła w niemal całkowite zapomnienie i prawie wyginęła. W ówczesnych czasach dbano jedynie o cechy użytkowe psów i ich funkcjonalność, z tego też powodu budowa Presy nie była jednoznacznie określona: spotykano psy o wyglądzie bull: zwarte, masywne, o krótkiej kufie, z dużą ilością białego umaszczenia, inny typ wydłużony i lekki o wyraźnym wpływie majorero oraz najbardziej typowy dla Presy typ pośredni: masywny, ale nie nadmiernie, o sierści verdino z białymi znaczeniami na łapach i piersi. Prawidłowa mieszanka psów kanaryjskich i angielskich dała podstawę genetyczną Perro de Presa, który przetrwał do naszych czasów - psa o wspaniałej budowie oraz idealnego pasterza, stróża i obrońcy. W latach 70-tych XX wieku podjęto próby i starania mające na celu zrekonstruowanie rasy. Perro de Canario został uznany w roku 1989 przez hiszpańską organizację kynologiczną RSCE. W 2001 już <a href="http://www.mirdog-canario.pl" target="_self">hodowla szczeniaków Dogo Canario</a> trafiła na scenę międzynarodową dzięki wstępnemu uznaniu przez FCI. Rasa ta zyskała szybko uznanie w Europie oraz Stanach Zjednoczonych. Obecnie hodowla doga kanaryjskiego służy głównie nam jako pies obronny i towarzysząc.
---
<a href="http://www.mirdog-canario.pl" target="_blank">Dogo canario</a> - hodowla dogo canario

Artykuł pochodzi z serwisu
<a href="http://artelis.pl/artykuly/17834/dog-canario-hodowla-geneza-rasy">www.Artelis.pl</a>

Jak dbać o psa rasy Cavalier?

<h2>Jak dbać o psa rasy Cavalier?</h2>
Autorem artykułu jest Zuzanna Grażyna Dębowska
 
Jak dbać i żyć z pieskiem rasy Cavalier King Charles Spaniel? Przeczytaj 4 rady dla właścicieli Cavalierów o pielęgnacji, żywieniu i problemach zdrowotnych. 
Psy rasy Cavalier King Charles Spaniel są słodkie, urocze i bardzo łatwe we współżyciu.
To stylowe i zabawne psy-zabawki, które są słodkie, dobroduszne, łagodne i bardzo kochające. Ich umaszczenia są w czterech kolorach: blenheim (głęboki kasztanowy rudy), ruby (czerwony), tricolor, czarne, podpalane. Bez względu na to, jakiego koloru są, wielu ludzi uważa, że Cavaliery to urocze psy. Jak w przypadku każdego zwierzęcia, przed zakupem dobrze jest dowiedzieć się więcej o tej rasie. Są wspaniałymi towarzyszami dzieci i lubią obecność innych zwierząt w gospodarstwie domowym.
RADY DLA WŁAŚCICIELI CAVALIERÓW:
1. Trenuj swojego psa. Cavaliery łatwo przystosowują się do stylu życia swoich właścicieli, czy to będzie relaks na kanapie, czy też długie spacery. Cavaliery są tak słodkie i przyjazne, że trudno jest być konsekwentnym wobec nich. Jeśli jednak nie chcesz dzielić łóżka ze swoim pupilem każdej nocy, ucz go spać na swoim posłaniu. Nie trzeba koniecznie karcić psa, po prostu pokazać mu, kto tu rządzi, aby nie rozwinął niepożądanych nawyków. Po odpowiednim przeszkoleniu Cavalier jest idealnym towarzyszem dla dorosłych i wspaniałym towarzyszem zabaw dla dzieci. Choć Cavaliery zadowala siedzenie na kanapie, jeśli to oznacza czas spędzony z ich właścicielami, wymagaja jednak regularnego ruchu i ćwiczeń. Dlatego przynajmniej jeden intensywniejszy spacer dziennie jest wymagany dla zdrowia tej rasy. Co więcej, powinny być zawsze na smyczy, gdyż mają tendencje do wdawania sie w pościg za ruchomymi obiektami.
2. Wybierz karmę odpowiednią do wielkości, wieku i poziomu aktywności twojego Cavaliera. Cavaliery mają często duże apetyty. Nie są nieśmiałe, jeśli chodzi o żebranie od nieznajomych różnych przekąsek, często patrzą litościwym wzrokiem. Nie powinno się jednak pozwolić im objadać, gdyż nadwaga stanowi niezdrowe obciążenie ich układu krążenia, stawów i tkanki łącznej. Zaleca się karmienie jedną lub jedną i pół filiżanki dobrej jakości karmy na dzień, najlepiej przeznaczonej specjalnie dla Cavalierów. Szczególnie dla piesków mających skłonność do tycia i duży apetyt zalecana jest karma z wysoką zawartością włókna, aby pies nie spożywał zbyt wielu kalorii, ale czuł się syty.
3. Wybierz lekarza weterynarii do regularnych badań kontrolnych. Zapoznaj się z chorobami, na które są podatne Cavaliery. Każda rasa psa ma jakiś problem zdrowotny. Niektóre z nich są po prostu irytujące, podczas gdy inne mogą być niebezpieczne dla życia. Cavaliery są predysponowane do wady zastawki mitralnej serca, dysplazji stawu biodrowego, zaćmy i innych chorób oczu. Wybierz lekarza weterynarii, który ma doświadczenie w pracy z tą rasą. Wg Cavalier Health Organization wada zastawki mitralnej serca rozwija się u wszystkich Cavalierów powyżej 10 roku życia i jest najczęstszą przyczyną śmierci tej rasy. Zapytaj o profilaktykę i jak dbać o Cavaliera. Cavaliery są także podatne na jamistości, defekty mózgu i rdzenia kręgowego.Trudności w oddychaniu, spowodowane specyficznym kształtem pyska, są również powszechne.
4. Szczotkuj Cavaliera, ile potrzeba, ale co najmniej raz w tygodniu. Nie należy ich kąpać częściej niż raz w tygodniu, aby zapobiec wysuszeniu skóry i sierści. Zaleca się szczotkowanie sierści w okolicach ucha, aby zapobiec splątaniu, gdyż w tym miejscu sierść często ulega kołtunieniu. Choć sierść Cavaliera wymaga szczotkowania, nie potrzebuje przycinania. Natomiast włosy między poduszkami łap powinno się przycinać raz w miesiącu. Cavaliery zrzucają sierść różnie, w zależności od warunków sezonowych i środowiskowych. Dywany i podłogi z twardego drewna należy odkurzać regularnie.
5. Szukaj osób które również mają pieska tej rasy w Twojej okolicy lub przez Internet. Kontakt z innymi właścicielami Cavalierów daje okazję dowiedzieć się więcej na temat rasy, usłyszeć zabawne historie, porozmawiać o ich problemach behawioralnych oraz zdrowotnych, poruszyć inne kwestie, które mają wpływ na rasę.
<img alt="articlenew_dsphoto_getty_article_34_192_78322054_XS" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" height="300" width="199" src="http://media.artelis.pl/articles/27847/51152/articlenew_dsphoto_getty_article_34_192_78322054_XS.jpg" />
 
---
<a href="http://cavalierkingcharles.blogspot.com" target="_self" title="wszystko o cavalierach">www.cavalierkingcharles11.blogspot.com </a>- jeśli chcesz wiedzieć więcej

Artykuł pochodzi z serwisu
<a href="http://artelis.pl/artykuly/51152/jak-dbac-o-psa-rasy-cavalier">www.Artelis.pl</a>

wtorek, 26 lutego 2013

Bolończyki – pieski do towarzystwa

Bolończyk to już niemłoda rasa psów, mająca swoje początki podobnie jak inne pieski z rodziny biszonów na terenie basenu Morza Śródziemnego. Swoją ekspansję na tereny Europy rozpoczął z Włoch, dokładnie z Bolonii od którego wzięła się jego nazwa.

Pieski te były jedną z podstawowych ozdób najbogatszych i największych dworów i wszędzie były witane z zachwytem. Towarzyszyły niesamowicie wpływowym osobistościom. Przez setki lat były najpopularniejszą rasą kanapową a jednak w okolicach XIX wieku były bliskie całkowitego wymarcia. Stało się tak głównie za sprawą innych ras które zaczęły wypierać bolończyka z salonów oraz skomplikowanej sytuacji historycznej, która zlikwidowała arystokrację. Bolończyki to pieski stworzone do towarzystwa. Szybko stają się pełnoprawnym członkiem rodziny. Są wesołe, lubią zabawę, nieustannie dążą do kontaktu fizycznego ze swym Panem i mogły by długie godziny spędzać na kolanach. Zazwyczaj najbardziej przywiązują się do Pani domu.
Są stosunkowo energiczne jednak nie przepadają za nazbyt aktywnymi spacerami. Są raczej powściągliwe w w kontaktach z obcymi. Nie charakteryzują się tendencją do nieprzerwanego szczekania jak to niejednokrotnie wygląda u innych niewielkich piesków. Doskonale dostosowują się do nowych warunków (np na wakacjach) pod warunkiem, że mają zapewnione towarzystwo swoich opiekunów. Bardzo szybko przejmują w posiadanie nowy teren. Dzięki temu, że nie mają sierści tylko włosy, utrzymanie czystości w mieszkaniu, w którym trzymamy bolończyka jest proste i wystarczy systematyczne szczotkowanie. Szczotkowanie jest dla nich pieszczotą, a jednocześnie usuwa martwe włosy. Nie występuje u nich efekt linienia, więc nie musimy zamartwiać się o kłęby sierści na ubraniach i w szafach. Dodatkowo nie powodują alergii.
W naszym kraju Hodowle Bolończyków są stosunkowo mało popularne podobnie jak w pozostałych europejskich krajach. Wyjątek stanowią Włochy. Kupując bolończyka trzeba zwrócić uwagę czy ma on odpowiednią metrykę lub rodowód. Metryka może zawierać również jakieś dodatkowe uwagi na temat niedoskonałości konkretnego psa, co może oznaczać, że nie nadaje się on do dalszej hodowli. Bolończyk z hodowli bez metryki lub z uwagami w metryce nie może również uczestniczyć w wystawach. Należy uważać na hodowców którzy twierdzą, że bolończyk z ich hodowli nie załapał się już na metrykę ale i tak jest rasowy. Informacje takie są nieprawdziwe, ponieważ każdy szczeniak bez wyjątku musi ją otrzymać. Jeśli nie ma to może nie być psem rasowym tylko kundelkiem.

poniedziałek, 25 lutego 2013

Strzyżenie psa - podstawowe informacje

Pielęgnacja psa zimą

<h2>Pielęgnacja psa zimą</h2>
Autorem artykułu jest Ata
 
Przyszła zima, w łapki zimno, sól na chodniku szczypie.... pomocy!!! Mój drogi przyjacielu, zaprowadź mnie do specjalisty, posmaruj mi łapki, natłuść sierść, kup sweterek... 
Przyszła zima, naszym kanapowym pupilom marzną łapki. Trzeba o te małe łapki zadbać. Na rynku można kupić specjalne środki chroniące przed wilgocią i solą, ale najlepiej skorzystać z pomocy specjalisty. Wizyta w psim salonie to nie tylko nowa fryzurka, ale również szereg zabiegów kosmetyczno – higienicznych.
<img alt="pies-150x150" style="float: left;" src="http://www.tipnik.pl/wp-content/uploads/2009/12/pies-150x150.jpg" width="150" height="150" />Należy pamiętać, że nie tylko łapki są narażone na czynniki zewnętrze. Niestety u psów długowłosych lub małych ras wzmocnionej pielęgnacji wymaga również sierść. Każda rasa wymaga innych zabiegów pielęgnacyjnych, jednak np. przycinanie pazurów tyczy się wszystkich. Terierom np. trzeba wyskubywać włosy z uszu, jest to zabieg nieprzyjemny dla psa jak i dla właściciela, a jeśli poprosimy o pomoc groomera lub też lekarza weterynarii mamy szansę zmniejszyć ryzyko stresu naszego pupila.
Należy pamiętać, że lekarze to ludzie którzy uczyli się wiele lat po to żeby leczyć zwierzaka, a nie po to żeby zajmować się jego pielęgnacją, więc jak trzeba przyciąć pazurki to nie zawracajmy lekarzowi głowy, niech zrobi to groomer. Poza tym lekarz jeśli samodzielnie nie zdobył wiedzy o sposobach pielęgnacji i strzyżenia rasowego psa to niesyty nie wie jaki jest wzorzec konkretnej rasy np. która część bobtaila ma być szorstka, a która gładka i dlaczego nie kąpie się całego boba przed wystawą.
 
 
 
 
---
<a href='http://www.psiaki.net.pl'>Psy rasowe</a> 

Artykuł pochodzi z serwisu
<a href="http://artelis.pl/artykuly/15230/pielegnacja-psa-zima">www.Artelis.pl</a>

Jaka karma dla psa

<h2>Jaka karma dla psa?</h2>
Autorem artykułu jest justynaweb
 
Jeżeli szukasz najlepszej karmy dla swojego psa, to powinieneś przygotowywać jedzenie we własnym zakresie w domu przy użyciu najświeższych składników i sprawdzonych receptur.
Jeżeli szukasz najlepszej karmy dla swojego psa, to powinieneś przygotowywać jedzenie we własnym zakresie w domu przy użyciu najświeższych składników i sprawdzonych receptur. Następne w kolejności będą: zbilansowane i odwodnione diety mrożone jak i wysokiej jakości puszki i saszetki określane jako mokre jedzenie. W porównaniu do suchych karm zawierają one w swoim składzie (nawet te z najniższej półki jakościowej) więcej białka zwierzęcego i znacznie mniej zbóż. Sucha <a href="http://www.anber.com.pl/" target="_blank">karma dla psa</a> jest najmniej naturalna. Jej popularność wśród właścicieli czworonogów wynika z jej trwałości, co w konsekwencji oznacza dla właściciela czworonoga wygodę przy zakupie, przechowywaniu i karmieniu. Jest dietą mniej kosztowną w porównaniu do innych oferowanych diet o zbliżonym składzie jak i dobrze tolerowaną przez większość psów. Na rynku nie ma diety, którą można byłoby określić jako najlepsza dla każdego człowieka albo diety idealnej dla konkretnej rasy i dlatego też niezrozumiałe jest dla nas przekonanie ludzi o istnieniu takiej diety dla każdego. Aby określić czy dana dieta jest optymalna dla Twojego pupilka należy wypróbować wiele jej rodzajów. Jeżeli po zastosowaniu danej diety ustępują dotychczasowe problemy zdrowotne takie jak: łzawiące oczy, zainfekowane albo brzydko pachnące uszy, podrażniona swędząca skóra, brzydki zapach psa nasilający się po około 2 tygodniach od rozpoczęcia stosowania diety, biegunki lub inne dolegliwości żołądkowe pojawiające się po stopniowym dostosowaniu do karmy, to jest ona właśnie dla Twojego pieska. 
---

Artykuł pochodzi z serwisu
<a href="http://artelis.pl/artykuly/18641/jaka-karma-dla-psa">www.Artelis.pl</a>

Karma dla psa za miliony dolarów

<h2>Karma dla psa za miliony dolarów</h2>
Autorem artykułu jest Ulryk Wilk
 
Amerykańskie zwierzęta jedzą lepiej niż ludzie – sugeruje New York Times. Karma dla psa czy kota ma więcej wartościowych składników niż większość posiłków, które jedzą właściciele czworonogów. Dlaczego?
Ktokolwiek przygląda się bliżej produktom oferowanym na rynku pokarmów dla psów i kotów wie, że jest tam wszystko, czego zwierzęta potrzebują. <a href="http://www.e-karma.pl" target="_blank">Karma dla psa</a> wegetarianina – żadne problem. Kot, który je tylko żywność organiczną – oczywiście. Koszerny pokarm dla chomika – czemu nie? Jedzenie naturalne, zawierające wszystkie gatunki mięsa, z wysoką zawartością glutenu, proteiny czy niskotłuszczowe – to wszystko można znaleźć w sklepach z żywnością dla zwierząt. A nawet więcej, bo także pokarm dla futrzaków o wrażliwej skórze, delikatnym żołądku czy takich, które nie mogą narażać i tego i tego. Istny szał, można powiedzieć. Jak mówią specjaliści, ludzie chcą wydawać na swoje zwierzęta bez opamiętania. Roczne obroty przemysłu produkującego żywność dla psów, kotów i innych pupili to w USA 18 mld dolarów. Co więcej, branża wydaje się być kryzysoodporna. Bo chociaż rośnie bezrobocie i liczba ludzi bez dachu nad głową, obroty tego działu gospodarki nie spadają. Karma dla psa z półki premium może kosztować nawet cztery razy więcej niż zwykłe jedzenie z supermarketu. Co z tego, skoro właściciele zwierząt mają obsesje na punkcie ich zdrowia i wyglądu i wysupłają ostatniego centa, żeby tylko zapewnić mu odpowiednie jedzenie. Problem w tym, że tak naprawdę zapewnienie odpowiedniej dawki minerałów i składników odżywczych wcale nie wymaga ponoszenia tak dużych nakładów. Co więcej, kiedy porównać listy składników jedzenia wymyślnego i tego z niższej półki cenowej, okaże się że niewiele się różnią. Zdaniem specjalistów zajmujących się sprawami żywienia zwierząt domowych tak naprawdę wystarczy kombinacja pięciu podstawowych składników, żeby karma dla psa czy kota dostarczała mu tego, co niezbędne. Reszta to niepotrzebne dodatki lub marketing. Sprawa jest poważniejsza niż może się wydawać. Nie chodzi bowiem tylko o pieniądze wydawane na zbyt drogie jedzenie dla zwierząt. Chodzi także, a może przede wszystkim, o zdrowie samych psów i kotów. Coraz częściej zwierzęta są bowiem przekarmiane, dostają za dużo niektórych składników diety i w efekcie czują się gorzej. Co gorsza, zbyt duża ilość przekąsek w porównaniu do zbyt małej ilości ruchu sprawia, że zwierzęta zaczynają cierpieć na tę samą chorobę, co ich właściciele. Najzwyczajniej w świecie tyją. Zdaniem New York Timesa od 20 do 60 proc. amerykańskich psów i kotów ma nadwagę lub balansuje na granicy. Co za tym idzie, amerykańskie zwierzaki ryzykują zawały serca, nadciśnienie i cukrzycę. Wszystko z winy właścicieli. Ponieważ nie ma żadnej agencji zajmującej się badaniem skutków spożywania karmy dla psów czy kotów, nikt tak naprawdę się tym nie interesuje. Żadna firma nie inwestuje w tego rodzaju analizy, nie martwi się tym, czy jej produkty przedłużają życie zwierząt czy może mają zupełnie inny skutek. Czy jednak należy martwić się zdrowiem milionów zwierząt w kraju, w którym większość obywateli nie martwi się o zdrowie własne? 
---
czasem piszę...

Artykuł pochodzi z serwisu
<a href="http://artelis.pl/artykuly/26222/karma-dla-psa-za-miliony-dolarow">www.Artelis.pl</a>

Pies na granicy

<h2>Pies na granicy</h2>
Autorem artykułu jest Ulryk Wilk
 
Karma dla psów, spacery, tresura, zabawa i ćwiczenia – z tymi zagadnieniami mierzą się celnicy. Nie wszyscy - ci, którzy mają szczęście pracować z psami.
Pracuje sześć-siedem lat. Po tym czasie przechodzi na emeryturę. Pracodawca zapewnia mu opiekuna, dach nad głową i jedzenie. Opiekun to urzędnik celny, dach nad głową – specjalny wybieg, a jedzenie – odpowiednia karma dla psów. Sam pracownik natomiast jest psem tropiącym przemyt na granicy. Przedwojenne początki Wszystko zaczyna się w pierwszym miesiącu działania Straży Granicznej, a więc w kwietniu 1928 roku. Ośmiu funkcjonariuszy zostaje wówczas skierowanych na kurs tresury psów do Poznania. Pierwsze psy pojawiły się więc na naszej granicy ponad osiemdziesiąt lat temu. Razem z nimi zagadnienia związane z ich utrzymaniem – pod uwagę musi być brane miejsce do mieszkania, opieka, <a href="http://www.e-karma.pl" target="_blank">karma dla psów</a> czy potrzeby fizjologiczne. Spośród wielu ras, najlepszym psem do służby jest owczarek niemiecki. Ta kwestia pozostaje niezmienna od lat. To rasa najbardziej uniwersalna. Owczarki są wytrzymałe, szybkie i silne. Oprócz tego mają świetny węch i słuch, są cięte i nie ufają obcym. Ich przywiązanie do przewodnika sprawia, że niełatwo je zmylić i zbić z tropu. Obok owczarków pojawiają się także inne rasy, na przykład sympatyczne na pierwszy rzut oka labradory. Praca jako przywilej Praca z psem traktowana jest przez wielu celników jako wyróżnienie. Zamiast samodzielnie wchodzić pod brudne samochody czy przeszukiwać pociągi w poszukiwaniu papierosów, mogą liczyć na pracę zwierzęcia. Jednak służba stawia im także wymagania. Opiekun musi więc codziennie psa pielęgnować i utrzymywać w czystości jego kojec (np. zagrodę w ogródku, o powierzchni kilkunastu metrów). Ekwipunek psa powinien zawsze być w dobrym stanie. Także karma dla psów musi być odpowiednia. Oprócz tego przewodnik ma obowiązek doskonalić umiejętności zarówno swoje, jak i swojego podopiecznego. W sumie – sporo pracy. Zanim opiekun otrzyma zwierzę, musi przejść przez sito selekcji sprawdzające jego predyspozycje. Osoba taka powinna cieszyć się dobrym zdrowiem, lubić zwierzęta i pracę z nimi oraz mieć cierpliwość pozwalającą na tego rodzaju pracę. Czasem pod uwagę bierze się też możliwości trzymania psa przy domu. Jaki pies, jaka praca Podobnie jest zresztą z samymi psami. Nie każdy nadaje się bowiem do służby. Psy muszą spełniać określone wymogi psychiczne i fizyczne. Komisja przy sprawdzaniu i kwalifikowaniu psów do celów służbowych ocenia wiek, budowę i stan zdrowia psa. Przeprowadza także testy pozwalające określić psychiczne i fizyczne predyspozycje psa do służby. Za najwłaściwszy wiek do szkolenia przyjmuje się 12-18 miesięcy. Czym, oprócz pochłaniania kolejnych dostaw karmy dla psów, zajmują się pracujące na granicy zwierzęta? Po pierwsze – tropią tych, którzy nielegalnie przekraczają granicę. Po drugie – bezpośrednio ścigają przestępców. Po trzecie – eskortują, pilnują, wąchają. Po czwarte wreszcie – poszukują przemycanych towarów, nie tylko papierosów czy alkoholu, ale także narkotyków. 
---

Artykuł pochodzi z serwisu
<a href="http://artelis.pl/artykuly/19295/pies-na-granicy">www.Artelis.pl</a>

5 popularnych ras psów

<h2>5 popularnych ras psów</h2>
Autorem artykułu jest darooo
 
Chciałbym państwu przybliżyć 5 ostatnio popularnych ras psów w naszym kraju razem z ich zaletami i wadami.
Jamnik Istnieją trzy odmiany jamnika: krótkowłosy, długowłosy i szorstkowłosy. Wszystkie odmiany słyną ze swojego charakteru. Uważa się, że jamniki to najbardziej złośliwe psy. Bardzo mocno przywiązane do właściciela, są znane przypadki kiedy psy te oddawały za niego życie. Jednak, żeby zasłużyć na takie poświęcenia trzeba bardzo uważać, żeby nie zrazić do siebie psa. Już podniesienie głosu lub lekka reprymenda potrafią obudzić w nich ogromną agresję. Potrafią rzucić się na właściciela a także na innych ludzi i zwierzęta. Ponowne wkupienie się w łaski tych wrażliwych zwierząt może okazać się niemożliwe. Psy te są bardzo pamiętliwe i potrafią zemścić się za każdą zniewagę nawet po wielu miesiącach czy latach. Często spotykane jako psy do towarzystwa, jednak nie powinny mieć kontaktu z dziećmi. Są bardzo nerwowe i mogą zaatakować bez powodu. Tresura jest bardzo trudna i uciążliwa. Zaleca się korzystanie z <a href="http://tnij.org/c2l1">fachowych porad</a>. Bernardyn Początków tej rasy należy szukać w imperium rzymskim, w czasach kiedy rzymianie sprowadzili w alpy molosy. Psy te w skutek krzyżowania się z miejscowymi odmianami i z powodu ostrzejszych warunków klimatycznych przekształciły się w psy od których pochodzą min. bernardyny i szwajcarskie psy pasterskie. Nazwa ich bierze swe korzenie od klasztoru usytuowanego na Wielkiej Przełęczy św. Bernarda. Mnisi wyhodowali bernardyny około XVII wieku z myślą o ratowaniu i prowadzeniu ludzi w górach. Do dzisiaj służą ludziom jako psi ratownicy w górach. Są to potężne, masywne i silne psy. Osiągają około metra wysokości i około 130 kilogramów wagi. Bernardyny są znane ze swojego spokoju i lojalności. Są bardzo przyjacielskie i opiekuńcze. Nadają się do zabawy z dziećmi. Wyróżnia je wysoka inteligencja, są posłuszne swojemu panu. Beagle Beagle to dosyć stara rasa angielskich psów gończych. Powstała w XIV poprzez skrzyżowanie harrierów i francuskich psów gończych z terrierami. Przez wieki używana do polowań na lisy i zające. Polowanie polegało na szczuciu zwierzęcia całą sforą psów. Beagle to najmniejsze psy gończe na świecie, mają niską i krępą budowę ciała. Osiągają maksymalnie 40 centymetrów wysokości i około 14 kilogramów wagi. Wesołe i żywe usposobienie, uwielbiają długie spacery. Jeżeli nie zostaną im zapewnione przez właścicieli mają tendencję do uciekania. Grozi im otyłość jeśli nie dostaną odpowiedniej dawki ruchu. Uwielbiają zabawę z dziećmi więc są idealnym towarzyszem każdej rodziny. Podatne na infekcje uszu z powodu długich i oklapłych uszu, należy zwrócić szczególną uwagę na pielęgnację tych części ciała. Psy te żyją około osiemnastu lat. Amerykański cocker spaniel Amerykański cocker spaniel, pies aportujący, świetnie spisujący się na polowaniach. Powstał przez zmniejszenie rozmiarów ciała angielskich cocker spanieli. Początków tej rasy należy szukać w końcu XIX wieku, po sprowadzeniu spanieli angielskich na kontynent amerykański. Dążono do ich zmniejszenia, ponieważ w ameryce polowano na mniejsze ptactwo niż na starym kontynencie. Obecnie osiągają wysokość około 38 centymetrów i wagę około 13 kilogramów. Psy te są bardzo ruchliwe, przyjacielskie i łagodne. Świetnie nadają się do roli psów rodzinnych, do towarzystwa. Psy te ze względu na swoje usposobienie nadają się na pupili nawet najmłodszych dzieci. Długa sierść wymaga częstego szczotkowania a wrodzona aktywność domaga się sporej dawki ruchu. Każda osoba której brakuje motywacji do częstych ćwiczeń powinna sobie sprawić tego pieska. Alaskan malamute Alaskany należą pierwotnych ras. Hodowane jako pies pociągowy przez tubylcze ludy ameryki północnej. Jedna z najstarszych ras psów. Zwiększyła swoje rozmiary po okresie tzw. gorączki złota w Ameryce. Przedstawiciele tej rasy byli krzyżowani z psami przybyszów z Europy i innych części świata, by zwiększyć ich siłę i wytrzymałość. Pomimo zwiększenia rozmiarów ciała, zmianie nie uległ ich wygląd, umaszczenie ani cechy charakteru. Obecnie osiągają ok. 65 centymetrów w kłębie i ważą maksymalnie 45 kilogramów. Obecnie nadal wykorzystywane są jako psy zaprzęgowe, przeważnie w sportach takich jak: wyścigi zaprzęgów, uciągi, skijoring lub skijöring (pies ciągnący człowieka na nartach), canicross (bieg z psem) i bikejoring (pies ciągnący człowieka na rowerze). Coraz częściej spotyka się je jako psy rodzinne lub reprezentatywne. Wymagają sporej codziennej dawki ruchu. Proszę o nie podmienianie moich linków partnerskich
---
Odwiedź strony autora artykułu: <a href='http://www.szybkanauka24.pl'>Szybka nauka</a> i <a href='http://www.rozwin-skrzydla.blogspot.com'>Motywacja</a>

Artykuł pochodzi z serwisu
<a href="http://artelis.pl/artykuly/9873/5-popularnych-ras-psow">www.Artelis.pl</a>

Zdrowy pogląd na choroby psów

<h2>Zdrowy pogląd na choroby psów</h2>
Autorem artykułu jest Marcin Internet
 
W wielu miejscach na świecie rekordy popularności bije program - „Zaklinacz psów” – mało tego, program Cesara Milllana dwukrotnie zdołał otrzymać nominację do nagrody Emmy - to takie Oscary w świecie telewizji.
Trochę to dziwne, szczególnie że program i sam jego twórca, będący jednocześnie słynnym behawiorystą psów, nie tyle pokazuje, jak naprawdę w rzeczywistości być przywódcą własnego pupila, ale wręcz nakłania do zaprzestania korzystania z porad weterynaryjnych psychiatrów – którzy potrafią jedynie odpowiadać farmaceutykami na rozmaite psychiczne choroby psów.
<img style="float: left; margin-left: 10px; margin-right: 10px;" src="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/26/YellowLabradorLooking_new.jpg/260px-YellowLabradorLooking_new.jpg" alt="pies" width="260" height="214" />Wiele osób obecnie <a href="http://www.artykul.com.pl/przygarniamy-zwierze/" target="_blank" title="przygarniamy zwierzę">przygarnia psy</a> ze schroniska. Takie informacje, przedstawione w programie "Zaklinacz psów', z pewnością im się przydadzą przy wychowywaniu miłego i potulnego psiaka.
On mówi bez kozery – nie tędy droga, a ludziom to się ewidentnie podoba. Czy jednak podoba to się branży farmaceutycznej i psychiatrii weterynaryjnej – trudno powiedzieć, nikt bowiem póki co o zdanie najbardziej zainteresowanych nie pytał.
Prawdą jest że „wyimaginowane” psychiczne choroby psów przynoszą sowite zyski firmom farmaceutycznym, zaburzanie tego prędzej czy później nie będzie im w smak. Nie znaczy to wcale, iż zwierzęta (w tym psy) nie miewają chorób i zaburzeń, wręcz przeciwnie. Rzecz w tym, iż jak udowadniali kiedyś indiańscy tzw. „Zaklinacze koni”, a teraz Cesar Millan – zwierzęta są zwierzętami i mają cokolwiek zwierzęce podejście do wielu rzeczy. Tymczasem wielu ludzi oczekuje od takiego przykładowo psa – zachowań typowo ludzkich. Osiągnięcie tego jest niemożliwe, czego wielu ludzi nie rozumie i upatruje w tym zaburzeń. Aby tego uniknąć, można tylko pójść za przykładem szkół:
Tresury psów
Innej rady nie ma, bo tak naprawdę faszerowanie nadpobudliwego psa środkami uspokajającymi na ten przykład, wcale nie wyleczy go z nadpobudliwości, a jedynie przytępi mu zmysły do tego stopnia, że może być osowiały i straci w ogóle poczucie po prostu bycia psem.
Szkoła tresury uczy psa słuchania poleceń, a i samego właściciela – owych poleceń umiejętnego zadawania i egzekwowania. Tymczasem szkoła zaklinaczy uczy głównie zrozumienia funkcjonowania psa (w zasadzie dotyczy to także wielu innych zwierząt, w tym również koni), na poziomie bycia psem. Wówczas wiadomo, jak właściciel może do psa podejść bez specjalnego przymuszania zwierzęcia ani też wymuszania czegokolwiek za pomocą przysłowiowej „marchewki”, a tym bardziej „kija”.
<img style="float: right; margin-left: 10px; margin-right: 10px;" src="http://www.animallearningzone.com/dog/dog_links.jpg" width="300" height="200" alt="dog_links" />Sęk w tym, że o ile treserów psów jest względnie dużo, tak już owych „zaklinaczy” z prawdziwego zdarzenia jest jak na lekarstwo. Dlatego też może właśnie z tego powodu również program „zaklinacz psów” na National Geographic cieszy się tak dużą popularnością w Polsce i na całym świecie.
 
Co ciekawe, ów tytułowy „zaklinacz psów” korzysta głównie z tak zwanej wiedzy intuicyjnej, chociaż ma odpowiednie przeszkolenie w dziedzinie tresury zwierząt. Takie podejście jest rzadkie w kulturze XX wiecznej i u progu obecnego XXI wieku. Niemniej było to oczywiste i naturalne szczególnie w kulturze dawnych antycznych cywilizacji – ale też w obecnej szczątkowej kulturze samych rdzennych Indian amerykańskich obu Ameryk. 
---
źródło : <a href="http://www.artykul.com.pl" target="_blank" title="ciekawe artykuły">artykul.com.pl</a>

Artykuł pochodzi z serwisu
<a href="http://artelis.pl/artykuly/50942/zdrowy-poglad-na-choroby-psow">www.Artelis.pl</a>

Dysplazja stawów - nie przegap pierwszych objawów!

<h2>Dysplazja stawów - nie przegap pierwszych objawów!</h2>
Autorem artykułu jest Magdalena Banach
 
Życie psa z chorobą jaką jest dysplazją stawów biodrowych i/lub łokciowych, nie jest łatwe. Komfort funkcjonowania takiego zwierzęcia całkowicie zależy od właściciela i opieki jaką jest w stanie otoczyć swojego podopiecznego.
<img style="float: left; margin: 10px;" src="http://media.artelis.pl/articles/19592/40164/germanpuppy_1.jpg" width="225" height="300" alt="germanpuppy_1" />Na wstępie pragnę poinformować, że tekst nie jest poradnikiem medycznym i nie zawiera informacji naukowych ale ma być podpowiedzią dla niedoświadczonych jeszcze właścicieli, których pies może być obciążony dysplazją stawów. Zdecydowałam się na to, ponieważ prawie cztery lata temu staliśmy się opiekunami pięknego czekoladowego labradora, który niestety choruje na dysplazję stawów biodrowych. Moją pierwszą reakcją na tę diagnozę był płacz i poczucie wielkiej niesprawiedliwości, nie wiedziałam czego się spodziewać, od razu myślałam o najgorszym i bałam się, że stracę tego łobuza, którego już pokochałam do szaleństwa... Dziś mój pies ma 3 lata i 8 miesięcy i jest w całkiem niezłej kondycji. Naturalnie zdaję sobie sprawę z tego, że każdy przypadek tej choroby jest inny, tak więc nie ma jednej recepty na dobre funkcjonowanie dla każdego psa obciążonego dysplazją. Mam jednak nadzieję, że moje doświadczenia przydadzą się innym właścicielom psów i pomogą w porę dostrzec pierwsze objawy choroby. Nie będę ukrywać, że leczenie i utrzymanie chorego psa jest kosztowne i choć dla wielu miłośników zwierząt nie ma ceny, której nie zapłaciliby za zdrowie swojego pupila, to jednak nie wszystkich stać na drogie zabiegi chirurgiczne, regularne wizyty u weterynarza, badania rtg, odpowiednie karmy, odżywki, preparaty czy środki przeciwbólowe.
 
Czym jest dysplazja stawów
Choroba ta mówiąc w dużym uproszczeniu, polega na niedopasowaniu w stawie, co prowadzi do przemieszczenia głowy kości względem panewki, stan taki niestety szybko się pogłębia, prowadzi do stanów zapalnych i nieodwracalnych już zmian zwyrodnieniowych. Tak więc dysplazji stawów nie możemy wyleczyć, a jedynie spowolnić jej rozwój, a w najlepszym wypadku zapobiec jego postępowaniu. Choroba ta jest uwarunkowana genetycznie; przyjmuje się, że w 70% o jej rozwoju decydują geny, a w 30% czynniki środowiskowe takie jak: nieodpowiednie żywienie szczeniąt, zbyt intensywny ruch, czyli przetrenowanie psa i urazy. Przy czym na szczególną uwagę zasługuje fakt, że nie chodzi o niedożywienie szczeniąt, ale podawanie karmy zbyt wysokoenergetycznej i zbyt bogatej w wapń. To dlatego tak ważne jest by <a href="http://www.friskies.pl/karma%2Ddla%2Dpsow/" target="_blank" title="Wybierz karmę dla psa z dysplazją">karma dla psów</a> była dopasowana zarówno do wieku jak i do rasy psa. A ponieważ dobrej jakości, gotowe karmy dla zwierząt są zbilansowane, nie należy podawać już innych preparatów witaminowych. Oczywiście ważne jest by nasz pupil od początku był pod opieką lekarza weterynarii, który pomoże nam dobrać odpowiednią dietę i jeśli stwierdzi taką potrzebę, to zaleci także suplementy, jednak nigdy nie należy samodzielnie decydować o podawaniu tego typu preparatów szczególnie młodym psom.
 
<img style="float: left; margin: 10px;" src="http://media.artelis.pl/articles/19592/40164/young_retriever.jpg" width="224" height="300" alt="young_retriever" />Jakie psy narażone są szczególnie na dysplazję stawów
Najczęściej na dysplazję stawów chorują psy dużych ras, a także duże mieszańce, najprościej można powiedzieć, że są to psy szybko rosnące, a więc te, które w pierwszych miesiącach życia intensywnie przybierają na wadze. Do ras obciążonych największym ryzykiem zachorowania należą: owczarek niemiecki, labrador retriever, golden retriever, dog niemiecki, rottweiler, mastif. Osoby, które decydują się na zakup szczeniaka dużej rasy, powinny przede wszystkim zwrócić szczególną uwagę na to, czy rodzice byli wolni od dysplazji. Można śmiało poprosić o okazanie książeczki zdrowia i oświadczenia weterynaryjnego stwierdzającego, że pies jest wolny od dysplazji. Niestety nawet jeśli rodzice są zdrowi nie znaczy to, że nasz szczeniak nie zachoruje, tak więc ważna jest czujność i obserwacja w pierwszych tygodniach życia. Należy poradzić się lekarza weterynarii jaką karmę podawać, a także poprosić o badanie stawów. Doświadczony lekarz nawet po chodzie szczeniaka potrafi ocenić, czy stawy rozwijają się prawidłowo, czy już dochodzi do zmian chorobowych.
 
Nasze obserwacje szczeniaka
Czy możemy sami zauważyć pierwsze objawy dysplazji stawów u naszego psa? Oczywiście, że tak. Kiedy w domu pojawia się szczeniak jest pod stałą opieką i obserwacją, tak więc możemy sami w porę zauważyć niepokojące objawy. Dziś mogę napisać, by ich nie bagatelizować ale jak najszybciej skonsultować z lekarzem weterynarii, najlepiej specjalistą chirurgii. Ryzykujemy tylko tyle, że się pomyliliśmy, tak więc niewiele w porównaniu z tym, jaką cenę będzie musiał zapłacić pies u którego rozwinie się choroba.
 
Do objawów, które powinny nas zaniepokoić należą:
kulawizna,
problemy ze wstawaniem (zwłaszcza po długim odpoczynku pies ma problem z „rozruszaniem się”),
kołysanie biodrami (inaczej tak zwany chwiejny lub krowi chód),
ograniczone odwodzenie kończyn,
zmiana w sposobie poruszania się
przerwy w czasie zabawy, spaceru – pies siada na chwilę, po czym wraca do zabawy
 
<img style="float: left; margin: 10px;" src="http://media.artelis.pl/articles/19592/40164/rottweiler_puppy.jpg" width="199" height="300" alt="rottweiler_puppy" />Dlaczego tak ważne jest, by szybko wykryć dysplazję stawów u psów?
Pierwszy zabieg jaki można wykonać u 12 – 16 tygodniowego szczeniaka, to zespolenie spojenia łonowego. Polega to na zniszczeniu w odpowiednim miejscu chrząstki, dzięki czemu dalszy rozwój miednicy pozwala pomimo choroby, na objęcie głów kości przez panewki, co znacznie hamuje rozwój dysplazji. Ta operacja jest stosunkowo prosta, pies szybko wraca do siebie ale cała sztuka polega na tym, by nie przeoczyć momentu, w którym można ją wykonać. Niestety w przypadku mojego psa było za późno o kilka tygodni, co prawda jego zachowanie mnie niepokoiło, ale dookoła słyszałam głosy, że najzwyczajniej w świecie przesadzam. Nasz pies kręcił zadem, co wszystkich bawiło, tymczasem był to jeden z objawów dysplazji stawów biodrowych! Tak więc drodzy właściciele psów – jeśli macie jakieś podejrzenia od razu udajcie się do specjalisty, podziękujcie za dobre rady znajomym i róbcie swoje, bo zdrowie Waszego pupila jest w Waszych rękach!
 
Profilaktyczne zdjęcie rtg
Zwykle pierwsze objawy dysplazji stawów pojawiają się pomiędzy 5 a 8 miesiącem życia psa, dlatego warto wykonać pierwsze profilaktyczne zdjęcie rtg gdy pies skończy 3 miesiące, wówczas w przypadku stwierdzenia dysplazji jest czas na wykonanie zabiegu zespolenia spojenia łonowego. Następne operacje są już znacznie bardziej traumatyczne i nie nie przynoszą tak dobrych efektów. W przypadku mojego psa lekarz zdecydował się na przeprowadzenie innego, również mało inwazyjnego zabiegu jakim jest pektinektomia, który miał ograniczyć ból i poprawić komfort życia psa, co też się stało. Od zabiegu minęły trzy lata i nasz labrador ma się naprawdę dobrze, choć niestety liczymy się z tym, że z wiekiem jego stan będzie się pogarszał.
 
Jak prowadzić psa z dysplazją
Od naszego lekarza otrzymaliśmy kilka cennych wskazówek, które bardzo pomogły w utrzymaniu psa w dobrej kondycji pomimo zaawansowanej dysplazji w tak młodym wieku. Po pierwsze pies powinien być szczupły. W przypadku labradora nie jest to takie proste, ale jak się okazuje nie niemożliwe... Usłyszeliśmy, że im będzie chudszy tym dłużej będzie żył w dobrej formie i ten argument do nas przemówił! Karmimy psa zbilansowaną <a href="http://www.oczamizwierzat.pl/piec-powodow-dla-ktorych-nie-powinienes-miec-czworonoga.html" target="_blank" title="Czy na pewno chcesz mieć psa - zobacz!">suchą karmą</a> dla dorosłych psów dużych ras. Posiłki otrzymuje 2 razy dziennie w minimalnych dawkach – wiadomo, że producenci podając na opakowaniu zalecenia dietetyczne piszą zwykle od – do, tak więc trzymamy się dolnych wartości. Nie dokarmiamy psa smakołykami, oczywiście od czasu do czasu psiak zmiękczy nasze serca i otrzyma jakiś smakowity kąsek, ale wówczas odejmujemy mu kilka granulek karmy od kolacji...
 
Ruch kontrolowany
Usłyszeliśmy także, że od dziś obowiązują spacery tylko na smyczy, oraz ograniczenie ruchów i zabaw obciążających stawy. Tak więc musieliśmy zrezygnować z aportowania, które retrievery tak bardzo kochają, zabawa z patykiem, zdarza się nam bardzo rzadko. Wychodzimy częściej ale na krótkie spacery, by nie przemęczać psa, nie pozwalamy mu się forsować, jego ruch jest mniej intensywny. Na początku te zalecenia mnie przerażały, myślałam że w ten sposób unieszczęśliwimy psa, w którego naturze jest bieganie, tropienie, chęć zabawy i miłość do aportowania ale zapewniam Was, że nasz pies szybko zmienił tryb życia i potrafi czerpać radość z innych zabaw.
 
 Preparaty i leki przeciwbólowe
Od czasu do czasu robimy naszemu psu kurację preparatem o nazwie Arthroflex (oczywiście na polecenia lekarza weterynarii). Preparat ten odnawia chrząstkę stawową, dobrze oceniamy jego działanie; podajemy go zwłaszcza zimą, bo wówczas kondycja naszego psa wydaje się być słabsza. Jeśli natomiast zdarzy się coś co spowoduje nadwyrężenie stawów, zauważymy że pies gorzej się czuje, ma mniej chęci do zabawy albo nawet utyka, wówczas przeprowadzamy krótką terapię lekiem Rimadyl – tutaj zawsze zasięgam opinii lekarza, który decyduje ile tabletek i przez jaki okres podawać.
 
Nie rozmnażajcie psów z dysplazją!
Pamiętajcie, że dysplazja stawów jest chorobą genetyczną, tak więc psy u których ją wykryto muszą być wykluczone z hodowli, by nie przekazywały tej ciężkiej choroby swojemu potomstwu. Ta odpowiedzialność spoczywa na właścicielach psów i hodowcach, którzy dla dobra rasy nie powinni dopuszczać do rozrodu chorych osobników. Natomiast kupując szczeniaka mamy prawo i obowiązek wglądu do książeczek zdrowia oraz zaświadczenia, które potwierdzają, że rodzice szczeniąt są wolni od dysplazji.
---
 Magdalena Banach
<a href="http://www.inet-partner.pl" target="_blank" title="Copywriting">http://www.inet-partner.pl</a>

Artykuł pochodzi z serwisu
<a href="http://artelis.pl/artykuly/40164/dysplazja-stawow-nie-przegap-pierwszych-objawow">www.Artelis.pl</a>

Podział psów rasowych wg FCI

<h2>Podział psów rasowych wg FCI</h2>
Autorem artykułu jest Mike
 
Pies towarzyszy ludziom od bardzo dawna. Od samego początku niezależnie psy oraz ludzie najlepsze efekty w polowaniu uzyskiwali dzięki grupowej współpracy.
Potem łącząc swe umiejętności i polując wspólnie oraz współpracując na wielu innych polach oba gatunki zyskały szereg tak silnych korzyści, że współpraca trwa po dzisiejszy dzień. W wyniku tej współpracy powstało szereg specjalizacji wśród gatunku Canis familiaris. Tak ogromna liczba odmian – ras psów wymagała ich usystematyzowania. Międzynarodowa organizacja kynologiczna – FCI wprowadziła podział dzieląc psy rasowe na różne grupy. Łączenie w grupy opiera się raz na wspólnym pochodzeniu, raz na ozdobnym wyglądzie – eksterierze. Jest wiele przesłanek, którymi przez długie lata kierowali się kynolodzy, aby usystematyzować psy właśnie w ten sposób:
I grupa - Owczarki i inne psy pasterskie bez szwajcarskich psów do bydła
Cechy grupy I: rasy psów, które pracowały i nadal pracują pomagając człowiekowi w zaganianiu i kontrolowaniu oraz ochronie stad bydła. Dobrze stróżują domostwo i często, a czasem wybitnie jak np. Owczarki niemieckie nadają się na psy wszechstronnie użytkowe, w tym służbowe.
II grupa - Pinczery i sznaucery, molosy, psy górskie i szwajcarskie psy do bydła
Cechy grupy II: rasy psów, które były używane do walk, jak molosy (psy bojowe) i psy ras niemieckich: pinczery i sznaucery oraz spokrewnione z nimi. Z racji swojej przeszłości świetnie nadają się na obrońców i do stróżowania.
III grupa – Teriery
Cechy grupy III: rasy psów myśliwskich. Ich pochodzenie jest w większości prosto z Wysp Brytyjskich. Część z nich, z sekcji 3 - tzw. Toy teriery, ze względu na swą urodę cieszy się niezwykle dużą popularnością. Przykładem może być <a href="http://www.szczenieta.pl/rasy/iii-grupa-teriery/yorkshire-terrier.html" target="_self" title="Opis rasy Yorkshire terrier">Yorkshire terrier</a>.
IV grupa – Jamniki
Cechy grupy IV: jamniki wywodzą się z Niemiec. Są to psy myśliwskie, typowe norowce, wśród nich są rasy rozróżniane ze względu na wielkość, jak i okrywę włosową.
V grupa - Szpice i psy w typie pierwotnym
Cechy grupy V: pierwotne rasy, rasy północy, jak i psy afrykańskie. Bardzo różnorodna grupa psów. są tu tzw. psy pociągowe, jak i urodziwe np. Pomeraniany. Rasy te ponadto pomagają w polowaniach, mogą stróżować lub być psami do towarzystwa.
VI grupa - Psy gończe i posokowce
Cechy grupy VI: rasy myśliwskie. Służą do tropienia, pogoni i osaczania zwierzyny. Posokowce szczególnie dobrze sprawdzają się w tropieniu na śladzie – farbie.
VII grupa - Wyżły (psy wystawiające zwierzynę)
Cechy grupy VII: rasy myśliwskie. Służą do wystawiania zwierzyny. Gdy ją znajdą przyjmują charakterystyczną stójkę czekając na odpowiednią komendę.
VIII grupa - Płochacze, psy aportujące i wodne
Cechy grupy VIII: rasy myśliwskie. Służą głównie do aportowania ustrzelonej zwierzyny, przeważnie ptactwa wodnego. Są też psy tropiąco wypłaszające zwierzynę, jak np. spaniele. Psy tej grupy są bardzo popularne i niestety często z powodu mody są w rękach nieodpowiednich osób, które mało wiedzą o ich naturze (np. Labradory).
IX grupa - Psy ozdobne i do towarzystwa
Cechy grupy IX: psie piękności. Rasy z całego świata, których osobowość, wdzięk i charakter sprawiają, że są idealnymi towarzyszami do domów i mieszkań.
X grupa – Charty
Cechy grupy X: psy myśliwskie. Bardzo szybkie, jako jedyne polują za pomocą wzroku, a nie węchu. Dlatego ofiara musi być w zasięgu wzroku Charta, aby podjął on pościg. Obecnie z powodu zakazu polowań z Chartami biorą one udział w popularnych wyścigach na specjalnych torach.
 Tak, więc przeglądając <a href="http://www.szczenieta.pl/rasy.html" target="_self" title="Psy rasowe, opisy i podział na grupy">psy rasowe</a> pod kątem grup wg FCI możemy z grubsza wiele dowiedzieć się o rasie, spodziewanych jej cechach i predyspozycjach. Są oczywiście wyjątki, które z powodu wielu swoistych cech można by przypisać do kilku grup, lecz ostatecznie zostały one przypisane tylko do jednej z nich. Przynależność do danej grupy ma też swoje konsekwencje w wystawach i imprezach dla psów. Mianowicie psy danej grupy są prezentowane czy to na ringu przypisanym do danej grupy czy to wręcz na całej wystawie poświęconej wyłącznie jednej grupie. Jest szereg imprez grupowych, klubów zrzeszających właścicieli psów danej grupy. Tak, więc konsekwencje podziału psów na poszczególne grupy sięgają dość daleko.
Te informacje mogą być szczególnie przydatne dla ludzi szukających dla siebie pieska. Wybierając pupila na długie lata, przeglądając <a href="http://www.szczenieta.pl/ogloszenia.html" target="_self" title="Ogłoszenia o psach i szczeniętach">ogłoszenia o psach</a> warto spojrzeć szerzej, do jakiej grupy psów zalicza się dana rasa i poczytać o niej trochę więcej
---
Mike - Serwis Miłośników Psów

Artykuł pochodzi z serwisu
<a href="http://artelis.pl/artykuly/31472/podzial-psow-rasowych-wg-fci">www.Artelis.pl</a>

Ciąża i poród u psa

Ciąża i poród u psa
<h2>Ciąża i poród u psa</h2>
Autorem artykułu jest Michał Suder
 
W czasie trwającej ciąży (średnio 63 dni (59-65dni)) suka wymaga od nas bardziej troskliwej opieki i pielęgnacji. Zwalniamy ją z intensywnych treningów i pracy (np. polowania), jednak nie ograniczamy spacerów i przebywania na świeżym powietrzu.
Na spacerach pilnujemy, aby brzemienna suka nie wykonywała gwałtownych skoków i intensywnie nie biegała. W miarę zaawansowania ciąży sama sobie ogranicza ilość ruchu i staje się ostrożna. Karma w tym okresie powinna być wyjątkowo starannie zbilansowana i zawierać pełnowartościowe produkty. W połowie ciąży szczenną sukę szczepimy przeciwko nosówce, parwowirozie, koronawirozie, kaszlowi w psiarni i leptospirozie. <a href="http://psierady.blogspot.com/" target="_self">Musimy </a>dołożyć wszelkich starań, aby przyszłą matkę uchronić przed infekcjami, które wymagają stosowania środków farmakologicznych w leczeniu. Wiele leków wykazuje negatywny wpływ na płody i może w efekcie doprowadzić do ich zamierania i poronień. W drugiej połowie ciąży jeszcze bardziej ograniczamy wysiłek fizyczny suki, nie rezygnując z dłuższych spacerów i przebywania na świeżym powietrzu. Jeżeli w tym okresie wystąpią jakiekolwiek zaburzenia w zdrowiu lub zachowaniu brzemiennej, powinniśmy niezwłocznie udać się do lekarza prowadzącego. Nie molestujmy lekarza tydzień czy dwa po pokryciu, aby diagnozował ciążę u naszej pupilki. Najwcześniej można zdiagnozować ciążę w 23-28 dniu wykonując badanie USG jamy brzusznej. W kraju jest to metoda mało dostępna. Badanie palpacyjne (omacywanie) przed połową ciąży zazwyczaj nie daje jednoznacznej odpowiedzi szczególnie u dużych i „pulchnych" przedstawicielek psiego rodu. Stuprocentową pewność daje prześwietlenie przyszłej matki po szóstym tygodniu ciąży lub badanie USG. Najczęściej jednak nie musimy uciekać się do takich metod, ponieważ zmiany zachodzące w wyglądzie szczennej suki, informują nas o tym czy jest ciężarna czy nie. W domu musimy przygotować odpowiednie miejsce, w którym suka będzie mogła spokojnie rodzić. Dla ras małych i średnich może to być odpowiedniej wielkości skrzynka o bokach wysokości 100-400mm (w zależności od wielkości suki). Na jej dno kładziemy twardy materac przykryty ceratą a na ceratę czyste prześcieradło, które można łatwo zmienić. Dla ras dużych i bardzo dużych powinniśmy zrobić legowisko. Musi ono być większe niż normalne - suka karmi szczenięta leżąc na boku. Szczeniaki też muszą się mieścić na posłaniu a rosną szybko. Nieprzydatne jest legowisko na ramie drewnianej gdyż szczenięta będą z niego spadać. Najlepszy jest materac obudowany listwami (deskami) albo włożony do dużej i raczej płytkiej skrzynki. Obudowę materaca (skrzynkę) instalujemy już po porodzie (inaczej trudno jest nadzorować poród). Bardzo częstym błędem popełnianym nawet przez doświadczonych hodowców jest zmiana miejsca umieszczenia legowiska suki na krótko przed lub tuż przed porodem. Jak już wiemy legowisko dla psów jest enklawą spokoju a przede wszystkim bezpieczeństwa. Suka, szczególnie młoda przeniesiona nagle w nowe miejsce, traci to po-czucie bezpieczeństwa. Staje się nerwowa. <a href="http://psierady.blogspot.com/" target="_self">Stara</a> się za wszelką cenę przenieść szczeniaki w stare lub inne, w jej pojęciu bezpieczne miejsce. Przy tej okazji, może pokaleczyć lub nawet pozagryzać szczenięta. Przy niemożliwości zapewnienia "dzieciom" i sobie bezpieczeństwa może dokonać likwidacji poszczególnych szczeniąt lub całego miotu. Nie zawsze późna zmiana legowiska może doprowadzić do tak przykrych następstw, niemniej jednak należy się z tym liczyć. O ile musimy dokonać zmiany legowiska uczyńmy to odpowiednio wcześniej tak, aby suka zdołała zaaklimatyzować się i zaakceptować nowe miejsce, aby osiągnęła pełne poczucie bezpieczeństwa. Na tydzień przed spodziewanym terminem rozwiązania rozpoczynamy ciężarnej mierzyć temperaturę. Pomiaru dokonujemy dwa razy dziennie - rano i wieczorem - wprowadzając delikatnie termometr weterynaryjny lub elektroniczny do odbytu na głębokość zależną od wielkości suki (30 do 80mm) a wynik pomiaru zapisujemy na wykresie. W pewnym momencie temperatura spadnie od 0,5 do 10C poniżej przeciętnej, jaka wynika z codziennych pomiarów. Spadek temperatury sygnalizuje, że poród powinien rozpocząć się w ciągu 8-12 godzin od tego momentu. Jest to prosta, a zarazem stosunkowo pewna metoda określania terminu wyszczenienia. Na 1-2 dni przed porodem u suki może wystąpić lekkie rozluźnienie kału, a nawet biegunka. Nie należy się tym przejmować i podawać środków zatwardzających. Suka przygotowuje w ten sposób swój przewód pokarmowy, aby nie nastąpiła defekacja podczas parć w trakcie akcji porodowej. Większość suk rodzi między 58 a 65 dniem ciąży. Konkretny termin szczenienia zależy od wielu czynników: cech osobniczych, liczby dotychczas przebytych porodów, wieku, liczby i wielkości płodów obecnych w macicy, liczby kryć, terminu zakończenia odruchu tolerancji na psa.
 Poród można podzielić na trzy okresy: 1. Okres pierwszy - rozwieranie szyjki macicy. Trwa on od 6 do 30 godzin. Suka w tym okresie nie przyjmuje pokarmów, jest bardzo niespokojna, dyszy, odda-je często kał i mocz, wymiotuje. Drapie posłanie przygotowując w ten sposób gniazdo. Między okresami niepokoju rodząca może uspokajać się na kilka godzin. W okresach tego spokoju u suk niedużych i szczupłych możemy obserwować, przez powłoki brzuszne, skurcze macicy i ruchy płodów. Skurcze te powodują stopniowe przesuwanie płodów wraz z pęcherzami płodowymi w rogach macicy. Następuje powolne rozwieranie szyjki macicy. Przodujące błony płodowe wypełnione wodami płodowymi stanowią "hydrauliczny klin", powodujący stopniowe rozwieranie szyjki macicy. Drażnienie szyjki macicy i ścian pochwy przez pęcherz płodowy i przesuwający się płód stymuluje pojawienie się bólów partych i włączenie do pomocy tłoczni brzusznej. Rozpoczyna się drugi okres porodu. 2.<a href="http://psierady.blogspot.com/" target="_self"> Okres drugi </a>- wypieranie płodów. Faza ta trwa zwykle tyle godzin ile jest szczeniąt. Wydostający się przez szparę sromową pęcherz pęka dając poślizg przesuwającemu się płodowi. Gdy sam nie pęka zostaje przegryziony. Nasilające się skurcze macicy sprawiają, że rodzący się szczeniak przyjmuje właściwą postawę (przodowanie główkowe lub przodowanie pośladkowe) i jest wypierany przy wzmożonej pracy tłoczni brzusznej i skurczach macicy. Rogi macicy opróżniają się z płodów naprzemiennie. 3. Okres trzeci - wypieranie błon płodowych. Cechuje go osobnicze zróżnicowanie. Błony płodowe mogą być wypierane po każdym urodzonym szczenięciu lub po urodzeniu kilku lub wszystkich płodów. Gdy nadszedł spodziewany termin porodu: - a suka nie rodzi, - są bóle parte a nie rodzą się szczenięta, - występuje ciemnozielona lub brązowa wydzielina z dróg rodnych, - temperatura po początkowym spadku wzrasta powyżej normalnej, - odeszły wody płodowe a maluchy nie rodzą się, - poród się przedłuża i rodzą się martwe szczenięta, powinniśmy jak najszybciej zasięgnąć porady i pomocy lekarza weterynarii, który po szczegółowym badaniu zadecyduje czy można jeszcze poczekać, czy też należy podjąć radykalniejsze kroki - jak prowokacja porodu lub cesarskie cięcie. Nie zapominajmy w ostatnim tygodniu ciąży obserwować ruchów szczeniąt widocznych przez powłoki. Informacja o ruchach szczeniąt lub ich braku może mieć duże znaczenie przy podejmowaniu decyzji przez lekarza co do sposobu postępowania z rodzącą. Zawsze powinniśmy zgłosić się do lekarza, gdy minął 63 dzień a ciężarna nie wykazu-je żadnych symptomów zbliżającego się porodu. Suka doświadczona rodzi sama i w zasadzie nie wymaga pomocy. Rodzącej nie należy niepokoić, wystarczy dyskretnie kontrolować samą akcję porodową, która prze-biega niejako automatycznie. Pierworódka, będąca często w stresie porodowym, wymaga baczniejszej obserwacji a często interwencji. Nasza pomoc polega na tym, by malca, który wydostaje się z dróg rodnych, delikatnie wyciągnąć i uwolnić z błon płodowych. Szczenię osuszamy tamponem z gazy i usuwamy z nosa i pyska zalegający śluz, zasysając go gumową gruszką. Po wstępnym osuszeniu suchym tamponem masujemy malca wzdłuż ciała od głowy do ogona. Zabiegi te mają nowonarodzonemu ułatwić podjęcie akcji oddechowej. Błony płodowe i łożysko, wydostające się z dróg rodnych wraz z noworodkiem, usuwamy, aby suka ich nie zjadła. Zjedzone łożyska - szczególnie większa ich ilość - najczęściej spowodują u niej przykry rozstrój przewodu pokarmowego i wystąpienie biegunki, co w konsekwencji doprowadza nie-kiedy do odwodnienia organizmu karmiącej i zaniku mleczności. Jeżeli matka tego nie uczyni - obcinamy pępowinę w odległości około 10-15mm od powłok brzusznych malucha, przewiązujemy jałową nitką, a kikut dezynfekujemy jodyną. Tak zaopatrzone szczenię podsuwamy suce do wylizania i dalszej opieki. Błędem często popełnianym przez hodowców jest oddzielanie nowonarodzonych piesków od suki do czasu zakończenia porodu. Czynność ssania jest potrzebna zarówno szczeniętom jak i rodzącej. Pobrana przez szczeniaka siara (pierwsze mleko) umożliwia mu uruchomienie pracy przewodu pokarmowego i oddanie pierwszego stolca (smółki). Ssące noworodki pobudzają wydzielanie hormonu oksytocyny odpowiedzialnego za prawidłową kurczliwość macicy i właściwy przebieg porodu. Oddzielenie nowonarodzonych szczeniąt wzmaga nerwowość matki a przez to zaburza prawidłowy przebieg porodu. Jedynie w sporadycznych wypadkach będziemy mieli do czynienia z bardzo nerwowymi sukami i koniecznością izolowania szczeniąt od niej na czas porodu. Po zakończonej akcji porodowej odstawione szczenięta przystawiamy do sutek, kontrolując jednocześnie, aby złośliwa mamusia nie zrobiła krzywdy własnemu potomstwu. Sytuacją szczególną jest opieka nad suką, u której poród musiał być rozwiązany po-przez cesarskie cięcie. Dokładnych wskazówek każdorazowo po zabiegu udzieli lekarz wykonujący zabieg. Jedna tylko uwaga, pacjentki po zabiegu nie należy nosić. Już na drugi dzień musi chodzić. Brak ruchu w pierwszych kilku dniach po cesarskim cięciu może doprowadzić do przykrych zrostów w jamie brzusznej, co w konsekwencji może spowodować w przyszłości problemy ze zdrowiem. Najlepszym wyjściem jest, gdy możemy zapewnić sobie obecność lekarza prowadzącego przy porodzie. Wiedząc, że suka jest pod dobrą i fachową opieką będziemy spokojni i pewni bezpieczeństwa jej i szczeniąt. Suka po porodzie wymaga z naszej strony spokoju i dyskretnej opieki. Po zakończonej akcji porodowej wyprowadzamy ją na kilkuminutowy spacer, aby mogła załatwić swoje potrzeby. W tym czasie sprzątamy jej legowisko, zmieniamy prześcieradło i przeprowadzamy selekcję nowonarodzonych piesków. Suce pozostawiamy tyle szczeniąt, ile jest w stanie wychować i wykarmić. Selekcji powinien dokonać lekarz weterynarii wspólnie z hodowcą. Osobniki mało żywotne, obarczone wadami genetycznymi, najsłabsze poddajemy eutanazji (uśpieniu) najlepiej tuż po porodzie. Po powrocie ze spaceru podajemy matce coś do picia, najlepiej wodę z glukozą lub osłodzoną bawarkę (mleko z herbatą). Jeżeli poród przebiegał prawidłowo i "położnica" wykazuje normalne odruchy macierzyńskie, ograniczamy się jedynie do nadzoru i prawidłowego karmienia. Jedyną czynnością pielęgnacyjną w tym okresie jest częsta zmiana prześcieradła na legowisku - suka nawet do 20-30 dni po porodzie oczyszcza się i krwawi (lochie poporodowe). Przez cały okres karmienia szczeniąt kontrolujemy stan gruczołu mlekowego karmiącej. W przypadku, gdy stwierdzimy, że gruczoł mlekowy (cały lub jego część) jest gorący i twardszy niż normalnie natychmiast zwracamy się po pomoc do lekarza prowadzącego. Wspomniane objawy mogą świadczyć o początkach stanu zapalnego gruczołu mlekowego, który nieleczony może mieć poważne konsekwencje, w postaci ropni, których efektem mogą być przetoki. Wspomniane problemy mogą wystąpić w przypadkach mało liczebnych miotów (1-2 sztuki) i dużej mleczności suki. U suk ras predysponowanych do występowania tężyczki poporodowej (szczególnie rasy miniaturowe) lub u których już po poprzednich porodach tężyczka poporodowa wystąpiła wskazanym jest profilaktyczne podawanie preparatów wapniowych najlepiej w formie zastrzyków domięśniowych lub dożylnych, gdy już atak tężyczki wystąpił.
---

Artykuł pochodzi z serwisu
<a href="http://artelis.pl/artykuly/27771/ciaza-i-porod-u-psa">www.Artelis.pl</a>

Jak przygotować psa na spotkanie z nowym członkiem rodziny

Jak przygotować psa na spotkanie z nowym członkiem rodziny
<h2>Jak przygotować psa na spotkanie z nowym członkiem rodziny</h2>
Autorem artykułu jest Magdalena Banach
 
Pies to domownik, który musi podporządkować się naszym zasadom, jednak w trosce o jego dobre samopoczucie, zadbaj o to, by przygotować go na zmiany związane z pojawieniem się nowego członka rodziny.
<img style="float: right; margin: 10px;" src="http://media.artelis.pl/articles/19592/36230/kundel.jpg" alt="Pies - przyjaciel rodziny" height="237" width="300" />Pies to dla wielu ludzi członek rodziny i przyjaciel, dla innych wierny towarzysz czy po prostu stróż posesji, ale w każdym przypadku jest on domownikiem, który musi akceptować pojawiających się nowych lokatorów, a mogą nimi być dzieci, inne psy czy koty. Warto mieć na uwadze, że dobrze ułożony i posłuszny pies łatwiej zaakceptuje nowych członków rodziny. Jasne komendy i polecenia od początku będą wskazówką co jest dozwolone, a czego psu absolutnie robić nie wolno, dlatego warto szkolić naszych czworonożnych towarzyszy gdy tylko pojawią się w rodzinie, a nie dopiero wówczas, gdy na świat ma przyjść dziecko, czy pojawia się inne zwierzę.
Kiedy w domu pojawia się dziecko
Większość psów w sposób naturalny przyjmuje pojawienie się nowego członka rodziny jakim jest noworodek, są wobec niego łagodne a nawet chronią go, na przykład nie pozwalając zbliżyć się do wózka obcym osobom. Jednak w relacji dziecko pies nigdy nie dosyć ostrożności, należy stosować zasadę ograniczonego zaufania, nawet jeśli nasz pupil to kochający wszystko i wszystkich labrador retriever.
Zadbaj o zdrowie psa, by dziecko mogło bezpiecznie przebywać w jego towarzystwie
Zwierzęta domowe powinniśmy odrobaczać, szczególnie jeśli mają one kontakt z dziećmi, nie wolno nam zapominać o regularnym podawaniu środków przepisanych przez lekarza weterynarii. Wiadomo, że dzieci podczas zabawy wkładają do buzi palce i różne przedmioty z podłogi z którymi styka się nasz czworonożny przyjaciel, nierzadko też psy po prostu liżą dzieci po buzi, a czasem może się zdarzyć, że raczkujący maluch po prostu spróbuje <a href="http://www.friskies.pl/karma-dla-psow/friskies-maxi.aspx" target="_blank" title="Karmy dla psów">jedzenia dla psów</a>! Dlatego zadbajmy o dobry stan zdrowia i kondycję psa, by nie był on źródłem niebezpiecznych chorób i pasożytów.
Przygotuj psa na zmiany
Ważne, by w momencie gdy pojawia się dziecko pies nie doznał szoku wskutek nagłego, innego traktowania. Wciąż należy poświęcać mu tyle samo czasu, oczywiście o pomoc warto poprosić kogoś z rodziny, by wyprowadzał psa na dodatkowe spacery, bo z przyczyn oczywistych młodym rodzicom tego czasu po prostu brakuje. Zwłaszcza duże i żywiołowe psy powinny mieć możliwość spożytkowania energii na świeżym powietrzu.
<img style="float: right; margin: 10px;" src="http://media.artelis.pl/articles/19592/36230/zabawki.jpg" alt="Naucz psa, że te zabawki nie należą do niego" height="199" width="300" />Wysyłajmy psu sygnały, że coś zmieni się w naszym życiu i tym samym w życiu czworonoga, jeszcze zanim na świat przyjdzie dziecko, oswajajmy psa z takimi przedmiotami jak wózek i łóżeczko, nauczmy psa, że nie wolno mu na nie skakać i że nie służą do zabawy.
Po urodzeniu się dziecka można przynieść do domu kocyk czy pieluszkę, dzięki czemu pies zapozna się z zapachem noworodka na kilka dni przed jego przybyciem. Oczywiście nie dajemy tych przedmiotów do zabawy, a jedynie pozwalamy psu je obwąchać.
Ważne jest także by nauczyć psa pozostawania w drugim pomieszczeniu, nie zawsze bowiem będzie nam mógł towarzyszyć – tę umiejętność trzeba także wcielić w życie zanim urodzi się dziecko, by pies nie odczuł że przez tę małą istotę jest separowany. Można oczywiście pozwolić psu by siedział obok gdy zajmujemy się noworodkiem, warto nagradzać grzeczne zachowanie, by utrwalić pożądane reakcje, dlatego miejmy zawsze w pobliżu granulki <a href="http://www.mojzwierz.com.pl/dobrze-dobrana-karma-dla-psa.html" target="_blank" title="Wybierz odpowiednią karmę dla psa">suchej karmy</a>, które posłużą za smakołyk.
Zasada ograniczonego zaufania
<img style="float: right; margin: 10px;" src="http://media.artelis.pl/articles/19592/36230/piesdziecko.jpg" alt="Nie zostawiaj psa samego z dzieckiem!" height="115" width="300" />Jeśli nawet darzymy naszego pupila ogromnym zaufaniem, to nigdy nie powinniśmy pozostawiać go sam na sam z dzieckiem, pies zupełnie nieświadomie może wyrządzić maluchowi krzywdę, nie wiadomo też jak zareaguje na nagły płacz czy pisk dziecka, który może zachęcić go do żywiołowej zabawy.
Często spotyka się młode mamy spacerujące z wózkiem i psem, które wchodząc na chwilę do sklepu przywiązują psa do wózka! Oczywiście wydaje się im, że w ten sposób zapewniają swojemu maleństwu najlepszą opiekę, ale zapominają chyba o tym co może się wydarzyć gdy przestraszony pies zacznie uciekać, zostanie zaatakowany przez innego psa, albo pobiegnie za kotem! Dlatego nigdy nie wolno przywiązywać psa do wózka!
Im starsze jest dziecko, tym więcej czasu spędza z czworonogiem, który nierzadko staje się jego najlepszym towarzyszem zabaw, pamiętajmy by nie tylko szkolić psa, ale także edukować dziecko w kwestii szacunku i dobrego traktowania zwierząt. Uczmy dzieci, że nie wolno ciągnąć psa za uszy i ogon, uderzać, krzyczeć, przeganiać, czy ruszać jego miski. Oczywiście my jako właściciele musimy mieć możliwość zabrania psu miski w dowolnym momencie, ale ze względów bezpieczeństwa nie mogą tego robić dzieci. W trosce o spokój psa, zwłaszcza w przypadku psów seniorów - stwórzmy mu możliwość pójścia w ustronne miejsce, gdzie maluch nie będzie mu przeszkadzał, pamiętajmy, że pies także potrzebuje czasem świętego spokoju.
Zabawy i spacery
<img style="float: right; margin: 10px;" src="http://media.artelis.pl/articles/19592/36230/dziecko_i_pies.jpg" alt="Zawsze nadzoruj zabawę dziecka i psa" height="225" width="300" />Musimy pamiętać, że nie wszystkie psy są przystosowane do roli przyjaciela dziecka. Niektóre rasy posiadają cechy charakteru, które sprawiają, że są doskonałymi stróżami, ale nie mają cierpliwości do rozkrzyczanych, biegających istot, które chcą ciągnąć je za uszy i zaglądać do pyska... Decydując się na psa rodzinnego weźmy to pod uwagę i wybierajmy spośród psów, które do tej roli się nadają. Oczywiście od reguły zawsze istnieją wyjątki, bywają dobermany uwielbiające dzieci i golden retrievery, które są wobec nich agresywne – mają na to wpływ indywidualne cechy charakteru zwierzęcia, stosowane przez właścicieli metody wychowawcze, trudne doświadczenia i zaznane krzywdy, które kształtują psychikę zwierząt. Dziecko nie powinno wyprowadzać pas na spacer bez nadzoru osoby dorosłej; pies może wdać się w potyczkę z innym psem, co jest niebezpieczne zarówno dla niego jak i dla dziecka, może pociągnąć dziecko i przewrócić, może też zaatakować obcą osobę, na co dziecko nie będzie potrafiło zareagować.
Pamiętajmy, że wszystkie tragiczne wypadki z udziałem psów są wynikiem ich złego traktowania przez człowieka, to my ponosimy odpowiedzialność za nieprawidłowe krzyżowanie osobników, które wykazują agresję, a także często sami uczymy tej agresji poprzez złe traktowanie szczeniąt, karanie, krzyki i przemoc! Jeśli chcemy by mądry i posłuszny pies był przyjacielem naszego dziecka, to sami najpierw musimy być przyjacielem i dobrym opiekunem dla szczeniaka, który dorasta w naszym domu. 
---
Magdalena Banach
<a href="http://www.inet-partner.pl" target="_blank" title="Copywriting">http://www.inet-partner.pl</a>

Artykuł pochodzi z serwisu
<a href="http://artelis.pl/artykuly/36230/jak-przygotowac-psa-na-spotkanie-z-nowym-czlonkiem-rodziny">www.Artelis.pl</a>

Labrador retriever - co powinieneś wiedzieć zanim kupisz szczeniaka

Labrador retriever - co powinieneś wiedzieć zanim kupisz szczeniaka
<h2>Labrador retriever - co powinieneś wiedzieć zanim kupisz szczeniaka </h2>
Autorem artykułu jest Magdalena Banach
 
Co wiesz o labradorach? Powszechnie uważa się je za potulne, bardzo rodzinne psy, które uwielbiają dzieci i mają skłonność do nadwagi. Ale zanim kupisz szczeniaka powinieneś wiedzieć o tych wspaniałych psach znacznie więcej...
Labrador, obok Golden retrievera to jeden z najbardziej popularnych psów w ostatnich latach. Filmy fabularne, zdjęcia komercyjne, czy spoty reklamowe utrwaliły w świadomości społeczeństwa obraz szczęśliwej rodziny z przedmieścia, której nieodłącznym elementem jest słodki, niesforny szczeniak labradora... To prawda, że są to psy niezwykle towarzyskie, przyjacielskie i uwielbiające kontakt z człowiekiem, jednak potrzebują umiejętnego prowadzenia, w przeciwnym razie, dorastający labrador może być przyczyną wielu kłopotliwych sytuacji. Nie wolno nam zapominać, że jest to duży i bardzo silny pies, tak więc jego zakup powinien być dobrze przemyślany.
Czy naprawdę chcemy mieć labradora?
<img alt="Czarny labrador retriever" src="http://media.artelis.pl/articles/19592/35130/szczeniaklab.jpg" style="float: right; margin: 10px;" width="300" height="200" />Zanim kupisz psa danej rasy dowiedz się o niej jak najwięcej, najlepiej zapisz na kartce Twoje oczekiwania wobec psa, a następnie przeanalizuj, czy będzie on w stanie je spełnić. Ta sama zasada obowiązuje w drugą stronę; zastanów się czy będziesz potrafił opiekować się danym psem, czy znajdziesz odpowiednią ilość czasu na zabawę, szkolenie, spacery, ile godzin w ciągu dnia pies będzie musiał spędzać sam – pamiętaj, że nie wszystkie psy dobrze znoszą długą rozłąkę z domownikami. Często mamy mylne wyobrażenie o danej rasie, kierujemy się oczywiście tym, co przekazują nam media, tam jednak nie zobaczymy labradora ubrudzonego błotem, nie poczujemy jego siły gdy podczas spaceru ciągnie na smyczy, nie dowiemy się też, że potrafi zjeść wszystko włącznie z naszymi skarpetkami, czy torbą foliową! Oczywiście labrador retriever, tak jak pies każdej rasy wymaga szkolenia, i jeśli jako opiekunowie wywiążemy się z naszych obowiązków wobec zwierzęcia, możemy być pewni że zyskamy oddanego przyjaciela! Obowiązki o których mowa, to nie tylko szczepienia weterynaryjne i sucha karma dla psa, ale właśnie zaspokojenie potrzeb czworonoga takich jak ruch, zabawa, kontakt z człowiekiem i innymi psami, pielęgnacja i dbanie o jego zdrowie.
Labrador retriever, oto co powinieneś wiedzieć zanim kupisz szczeniaka:
- labrador nie jest psem stróżującym – nie ochroni Twojego mienia,
- labrador wymaga dużo zainteresowania z Twojej strony – pragnie współpracować z człowiekiem, musi czuć się spełniony,
- labrador potrzebuje dużo ruchu i zabawy na świeżym powietrzu – uwielbia aportować,
- oprócz towarzystwa ludzi, musi mieć zapewniony kontakt z innymi psami,
- labrador nie może mieszkać na dworze, pomimo swoich rozmiarów jest psem domowym,
- labradory uwielbiają wodę i błoto – nie przepuszczą okazji do kąpieli,
- labrador źle znosi upały, należy pilnować, by się nie przegrzewał,
- labrador wymaga pozytywnego szkolenia metodą pochwał i nagradzania,
- labradory powinny dostawać wysokiej jakości <a href="http://www.friskies.pl/karma-dla-psow/friskies-maxi.aspx" target="_blank">jedzenie dla psa</a>, czyli karmę dobraną w zależności od kondycji i stanu zdrowia,
- dorosłe labradory są niezwykle silne – nieposłuszne psy mogą być bardzo uciążliwe podczas spacerów, stąd konieczne jest szkolenie od pierwszych tygodni życia,
- labradory są często obciążone chorobami genetycznymi, takimi jak dysplazja stawów biodrowych,
- zakup labradora i tzw. wyprawki dla szczeniaka, to wydatek około 3 tysięcy złotych,
- roczne utrzymanie zdrowego psa, to koszt rzędu 2 tysięcy złotych.
Gdzie kupić labradora?
<img style="float: right; margin: 10px;" src="http://media.artelis.pl/articles/19592/35130/dwalabsy.jpg" alt="Labradory" width="166" height="300" />Wiele osób oferuje szczeniaki rasy labrador retriever bez rodowodu, wystarczy spojrzeć na popularny portal aukcyjny, albo wirtualną gazetę giełdową, by przekonać się jak wiele jest ogłoszeń typu „szczeniaki rasowe, po rodowodowych rodzicach, bez rodowodu”. Takich sprzedawców, bo nawet nie powinno się ich nazywać hodowcami, powinniśmy omijać szerokim łukiem! Pamiętajmy, że nie ma psów rasowych bez rodowodu, a kupowanie szczeniaka tylko dlatego, że kosztuje 500 zł, a nie około 2,5 tysiąca zł jak u hodowcy, niesie ze sobą duże ryzyko! Popularność tych wspaniałych psów nie maleje, dlatego wiele osób postanawia je rozmnażać, by czerpać korzyści materialne. To właśnie nieodpowiednie skojarzenia psów i suk są przyczyną wielu obciążeń genetycznych, dysplazji stawów łokciowych i biodrowych, a także chorób układu krążenia i serca. Kupując psa bez metryki, a więc dokumentu uprawniającego do wyrobienia rodowodu, przyczyniamy się do rozwoju tej czarnej strefy! Dla dobra przyszłości rasy powinniśmy zaprzestać handlu szczeniakami bez rodowodu, tym bardziej, że wiele z nich kończy swój żywot w tragiczny sposób. Kiedy bowiem po kilku miesiącach okazuje się, że pies nie wygląda jak labrador i nie ma też jego przyjacielskiego usposobienia, zawiedzeni właściciele postanawiają oddać zwierzę do schroniska. Jeśli więc jako rodzina podejmujemy decyzję, że chcemy mieć labradora, to koniecznie poszukajmy profesjonalnej hodowli, gdzie za szczeniaka przyjdzie nam zapłacić około 2 – 3 tysięcy złotych.
Życie z labradorem pod jednym dachem
<img style="float: right; margin: 10px;" src="http://media.artelis.pl/articles/19592/35130/medalikpies.jpg" alt="Czarny szczeniak labrador retriever" width="300" height="200" />Kiedy w naszym domu zagości mały labrador retriever, życie całej rodziny ulegnie zmianie i powinniśmy być tego świadomi zanim kupimy szczeniaka. Zwierzę to dzięki swojemu przyjacielskiemu nastawieniu do całego świata wniesie mnóstwo radości, z kolei jego chęć do pracy i potrzeba bycia docenionym, wymagać będzie spędzania wiele czasu na nauce i szkoleniu poprzez zabawę i nagradzanie. Powinniśmy zainwestować sporo energii w pracę nad psem gdy jest jeszcze mały, co z pewnością zaprocentuje mądrym i oddanym czworonogiem. Warto wybrać się ze szczeniakiem do tak zwanego przedszkola, gdzie pod okiem profesjonalnych trenerów, już kilkutygodniowy labrador nauczy się podstawowych komend. Nie obawiaj się, że odbierzesz swojemu pupilowi dzieciństwo – nic podobnego! Szkolenie szczeniąt to po prostu nauka poprzez zabawę i nagradzanie pożądanych zachowań, tutaj nie ma mowy o krzykach, czy karaniu. Są to zajęcia urozmaicone, tak by szczeniak nie mógł się znudzić i zniechęcić do dalszej nauki, a ich czas trwania jest odpowiednio krótki, by nie przemęczać malucha, który potrzebuje jeszcze sporo odpoczynku. Jeśli młody labrador zabiera się za gryzienie butów, czy sprzętów domowych, to nie oznacza, że jest niegrzeczny, ale potrzebuje Twojej uwagi, poświęć mu więcej czasu, udostępnij zabawki i gryzaki na których może wyładować energię. Zatroszcz się także o odpowiednią <a href="http://www.friskies.pl/karma-dla-psow/friskies-junior.aspx" target="_blank" title="Jak wybrać karmę dla szczeniąt - sprawdź!">karmę dla psa</a>, gdy jest w okresie intensywnego wzrostu, co pozwoli zminimalizować dolegliwości ze strony układu kostnego.
Jest wiele podręczników, które mówią o tym jak wychować mądrego i szczęśliwego psa, jeśli jednak czujesz, że nie dajesz sobie rady, nie wahaj się skorzystać z pomocy profesjonalistów – to będzie najlepsza inwestycja w długoletnią przyjaźń ze wspaniałym psem, jakim jest labrador retriever.
---
 Magdalena Banach
<a href="http://www.inet-partner.pl" target="_blank" title="Copywriting">http://www.inet-partner.pl</a>

Artykuł pochodzi z serwisu
<a href="http://artelis.pl/artykuly/35130/labrador-retriever-co-powinienes-wiedziec-zanim-kupisz-szczeniaka">www.Artelis.pl</a>

chcesz zarabiac pasywny dochod zaczni od razu udziele wszelkiej pomocy pod numerem tel; 661211556

czwartek, 28 lutego 2013

wtorek, 26 lutego 2013

poniedziałek, 25 lutego 2013